Ontstressen op Düsseldorf
Blijf op de hoogte en volg Familie
24 Juli 2012 | Duitsland, Düsseldorf
Nou,het is zover. Onze reis is begonnen.
Het is nu 19.45, nu een uurtje wachten totdat we t vliegtuig in mogen.
Ik vind t allang prima,tenminste even in alle rust bijkomen van alle stress.
'n paar uur voordat we thuis vertrokken begon t te kriebelen bij me.
Alles check dubbelcheck. Hadden we alles? Vergaten we niks?
Nou ja, ik zeg "we" maar beter kan ik zeggen "ik". Mijn lieftallige echtgenoot waar ik inmiddels 12,5 jaar mee getrouwd ben, dreef me even tot complete wanhoop. Even dacht ik de 13 jaar niet meer te halen want ik had hem het liefst ter plekke eigenhandig z'n nekje omgedraaid.
Terwijl bij mij de stress hoogtij vierde,dacht mijn schat juist dat we álle tijd hadden. Hoe frustrerend!
Vlak voor vertrek bedacht hij zich ineens dat hij toch wel erg graag een nieuwe zonnebril wilde hebben voor vakantie. Hij wist per slot van rekening ook pas in Oktober vorig jaar dat we naar Thailand gingen,
heel logisch natuurlijk.
Terwijl ik met de zweetdruppels op mijn voorhoofd door het huis heen rende om alles nog eens te controleren, het huis nog even aan de kant deed, 'n dwijl over de vloer trok, alle beestjes nog even na liep voor het eten, liep mijn man in alle rust door de Hema.
In heel Thailand breek je je nek over zonnebrillen in allerlei soorten en maten. "Echte" Gucci's, Armani's, Prada's noem maar op, voor de laagst bedenkbare prijzen maar nee, mijn man wil in de laatste minuten voor vertrek met alle geweld n originele Hema-bril.
Stel je toch voor, op reis zonder Hema-bril, de wereld zou vergaan.
Eenmaal tevreden terug, met Hemabril op zn neus, was hij gerustgesteld, gelukkig.
Inmiddels was t hele afscheidscommite compleet.
We gingen immers niet zomaar kamperen, op eigen houtje trekken door Thailand was toch wel andere koek. Vaders, moeders en natuurlijk tante Eus met haar kroost. Laatst genoemde kwam met n keukenrol onder haar arm binnen stappen, ze had mijn woorden in haar oren geknoopt, dat ik geen ster was in afscheid nemen.
Het is me nog nooit gelukt om het droog te houden. Emotionele muts!
Blijkbaar was ik in goed gezelschap want Eline deed vrolijk mee, gezellig!
En nu.....inmiddels mogen we al bijna het vliegtuig in. De tijd die vliegt als je even je gal kunt spuien.
Het is nu 19.45, nu een uurtje wachten totdat we t vliegtuig in mogen.
Ik vind t allang prima,tenminste even in alle rust bijkomen van alle stress.
'n paar uur voordat we thuis vertrokken begon t te kriebelen bij me.
Alles check dubbelcheck. Hadden we alles? Vergaten we niks?
Nou ja, ik zeg "we" maar beter kan ik zeggen "ik". Mijn lieftallige echtgenoot waar ik inmiddels 12,5 jaar mee getrouwd ben, dreef me even tot complete wanhoop. Even dacht ik de 13 jaar niet meer te halen want ik had hem het liefst ter plekke eigenhandig z'n nekje omgedraaid.
Terwijl bij mij de stress hoogtij vierde,dacht mijn schat juist dat we álle tijd hadden. Hoe frustrerend!
Vlak voor vertrek bedacht hij zich ineens dat hij toch wel erg graag een nieuwe zonnebril wilde hebben voor vakantie. Hij wist per slot van rekening ook pas in Oktober vorig jaar dat we naar Thailand gingen,
heel logisch natuurlijk.
Terwijl ik met de zweetdruppels op mijn voorhoofd door het huis heen rende om alles nog eens te controleren, het huis nog even aan de kant deed, 'n dwijl over de vloer trok, alle beestjes nog even na liep voor het eten, liep mijn man in alle rust door de Hema.
In heel Thailand breek je je nek over zonnebrillen in allerlei soorten en maten. "Echte" Gucci's, Armani's, Prada's noem maar op, voor de laagst bedenkbare prijzen maar nee, mijn man wil in de laatste minuten voor vertrek met alle geweld n originele Hema-bril.
Stel je toch voor, op reis zonder Hema-bril, de wereld zou vergaan.
Eenmaal tevreden terug, met Hemabril op zn neus, was hij gerustgesteld, gelukkig.
Inmiddels was t hele afscheidscommite compleet.
We gingen immers niet zomaar kamperen, op eigen houtje trekken door Thailand was toch wel andere koek. Vaders, moeders en natuurlijk tante Eus met haar kroost. Laatst genoemde kwam met n keukenrol onder haar arm binnen stappen, ze had mijn woorden in haar oren geknoopt, dat ik geen ster was in afscheid nemen.
Het is me nog nooit gelukt om het droog te houden. Emotionele muts!
Blijkbaar was ik in goed gezelschap want Eline deed vrolijk mee, gezellig!
En nu.....inmiddels mogen we al bijna het vliegtuig in. De tijd die vliegt als je even je gal kunt spuien.
-
25 Juli 2012 - 10:39
Eus:
Hallo familie,
Wat een heerlijk verhaal.
Wederom erg leuk dat wij er ook weer in vermeld werden.
De keukenrol is inmiddels opgeruimd en de tranen gedroogd.
Nu kan ik beginnen met mijn vakantie stress.
Al die tijd niet gehad maar ook bij mij is het nu begonnen.
Stond vanmorgen al op met hoofdpijn en met pijn aan mijn nek. Dan weet je wel weer hoe ver het is.
Vanmorgen om 05.40 werd ik door een of andere mafkees gewekt met een whats appje.
"hij doet het"ja haha ik deed het ff niet want ik sliep.
Maar wat was ik blij om iets van jullie te horen.
Ik wacht dan ook met smart op het volgende verhaal.
Geniet met volle teugen en schrijf,schrijf,schrijf.
Tot gauw.
groetjes Tante Eus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
