Once in your lifetime...

Vanmorgen vroeg uit veren. Om 08.00 wilden we klaar staan maar jeroen wist meteen weer te overdrijven. Toen hij prinsheerlijk onder de douche stond nadat hij ons uit bed had getrommmeld keek ik geërgerd met de slaap nog in mijn ogen op de wekker.
Nadat ik hem allerliefst had gevraagd of hij op de kop was gevallen, ben ik samen met de kids gauw weer terug in bed gedoken......het was pas 05.00 uur!
Toen we 'n paar uurtjes later beneden kwamen, werden we zoals iedere ochtend hartelijk
begroet door Nuy. Altijd met haar stralende glimlach en in de startblokken om het je zo
goed mogelijk naar de zin te maken.
Vlug maakte ze 'n bananensmoothy voor Mike en 'n glas vers geperste jus o'range voor Tes, Jeroen en ik kregen koffie en Thee. Wederom weigerde ze geld aan te nemen, ze deed het met liefde zoals ze telkens zei.
Ook vertelde ze ons dat zij onze was wel op ging halen die we gisteren hadden weggebracht, wij waren immers vandaag de gehele dag op pad.
Bij 'n guesthouse heb je toch altijd 'n beetje een primitief beeld maar niets is minder waar.
We hadden ons geen fijner adres kunnen wensen en zullen onze heerlijke kamer en het leuke contact met David en Nuy gaan missen.

Toen even later 'n mini-van ons kwam halen waren we de eersten. De rest van de groep moest nog opgehaald worden.
Nog geen half uurtje later dachten we in een of andere schreeuwerige Amerikaanse talkshow terecht te waren gekomen. 'n Stel omhooggevallen Amerikanen sloten zich bij ons aan. Toen ze in de gaten kregen dat ze vandezelfde afkomst waren, ging het dak er af.
Ze wisten van gekkigheid niet hoe ze elkaar af moesten troeven met al hun poenerige gesnoef. De een woonde in L.A, de ander vloog alleen maar businessclass, weer 'n ander vertelde over z'n badkamer thuis met uitsluitend glazen wanden en meer van deze decadente kwallerigheid. Stuk voor stuk klaagden ze over de armoe van deze vakantie terwijl ze in de meest luxieuze 5 sterren hotels verbleven met gigantische oprijlanen.
Al balende zaten we achterin de bus dit alles aan te horen maar tegelijkertijd realiseerde ik
me hoe trots ik op de kids ben. Alhoewel we natuurlijk niet in de schaduw kunnen staan
bij de amerikaanse jetset voor ons, hebben ook wij, absoluut geen klagen.
Mike en Tes hebben alles wat hun hartje begeerd maar toch passen ze zich als een kameleon
aan in compleet andere cultuur. Zonder mauwen en gezeur laten ze alles volkomen tevreden over zich heen komen, zelfs als ze bij de bergstammen volledig worden teruggeworpen op moedertje natuur zonder electra, warm water, sanitair en normale bedden.

Eenmaal aangekomen op het olifantenkamp midden in een overweldigende natuur, waren we op slag alle ergernis vergeten.
Wat er op zo'n moment door je heen gaat als je ineens midden tussen talloze olifanten staat
is met geen pen te beschrijven.
Na 'n uitleg over de omgang met deze dieren werden er talloze korven met bananen aangerukt. Ze aten zo'n 300 kilo per dag dus we konden even vooruit, we hoefden niet bang te zijn dat we ze zouden overvoeren. Ongelooflijk, ze gooien hele trossen bananen in een keer naar binnen alsof het koekjes waren.
Jeroen bleef voorzichtig op afstand en reikte met overstrekte arm 'n tros bananen aan die de gelukkige olifant op zijn beurt met gestrekte slurf aan kon pakken.
Inwendig moest ik lachen en was blij dat de kids hun onbevangenheid naar dieren van mij hadden. Ik op mijn beurt liet de kans niet voorbij gaan om eens flink te knuffelen met deze kolossen. Ik omhelsde hun slurf en streelde hun gezicht terwijl ze me met hun slurf betastten.
Er was er eentje bij die je 'n zuigzoen gaf op je wang met z'n natte slurf, zo verterderend, het
ontroerde me.
Mike en Tes gierde het uit en genoten van dit alles maar jeroen bleef op gepaste afstand, onze held.
Daarna werd ons geleerd hoe we dmv commando's de olifanten konden bestijgen om later op ze door de jungle te kunnen rijden.
"Nowlong" zorgde ervoor dat ze gingen liggen met een voorpoot omhoog, zodat we via deze poot op of af konden stappen. "Bhaibhai" voorruit en "Houw" voor stop.
Met "Greey" zorgde je ervoor dat ze naar links of rechts draaiden door ze tegelijkertijd met je voeten achter hun oor te porren.
Daarna mochten we het in praktijk brengen. De eerste keer dat je zo'n kolos in z'n nek springt, waarna hij voorzichtig omhoog komt, staat je hart echt even stil. Je zit in z'n nek direct achter z'n oren waaraan je je vasthoudt maar zodra je de hoogte in gaat weet je niet wat je overkomt, geweldig maar in eerste instantie ook eng. Maar als je eenmaal merkt met hoeveel ellegantie en voorzichtigheid ze bewegen kun je alleen nog maar genieten.
En zo reden we door de jungle, Jeroen en Mike samen op 'n olifant en ik samen met Tesje.
Het was verrassend met hoeveel gemak het ging, totdat we bergafwaarts stijl naar beneden waardoor ik aan het glijden ging.
Tesje zat veilig in de nek met haar benen achter de oren en had dus nergens last van maar ik moest man en macht bij zetten om niet van Dombo af te glijden.
De mahouts die er bij waren hadden de grootste lol. Het moet er hilarisch uit hebben gezien.
Op den duur zat ik zowat achterste voren met m'n kont omhoog op die flapoor met het zweet
dik op mn voorhoofd waardoor ik finaal de slappe lach kreeg, het is een wonder dat ik het droog heb gehouden.
Eenmaal beneden aangekomen gingen we met onze olifanten de rivier in om ze te wassen.
Dit was de meest bijzondere en vertederendste wat ik ooit heb mee gemaakt.
Zulke logge beesten die zo intens genieten van hun bad. Met de ogen dicht laten ze zich vertroetelen, gaan op hun zij in het water liggen terwijl wij ze met 'n borstel flink af schrobben. Af en toe spuiten ze je met hun slurf ondeugend vol met water en trompetteren
ze tevreden. Nooit van mijn levensdagen zal ik dit moment vergeten.
Dit was echt "Once in your lifetime"!