Tijgertempel

Ondanks alles, vandaag toch weer 'n onvergetelijke dag gehad, veel gelachen en zelfs een traantje weggepinkt van ontroering (moeders uiteraard).
De dag begon even onzeker.
Vanmorgen in alle vroegte werd ik door Mike wakker gemaakt omdat hij zich niet lekker voelde. Na meting bleek hij wederom koorts te hebben en zijn uitslag was verergerd.
Dat rare onderbuik gevoel van me wat ik van de week in Surat Thani ook al had kwam weer
in alle hevigheid boven. Malaria en Dengue werden toen resoluut terzijde geschoven maar
toch zinde het me niet. Gisteren toen hij ineens uitslag kreeg hoopte ik nog dat het een reactie op de medicijnen was en zijn daar accuut mee gestopt. Maar nu hij wederom koorts bleek te hebben ben ik toch eens zelf op het internet gaan spitten.
Mijn angstige vermoeden bleek wel degelijk ergens op gegrond. Malaria en dengue hebben niet dezelfde incubatietijd. Alle symtomen bleken bij Dengue te horen en wat betreft het verloop klopte alles precies. Ook de pijn aan de ogen waar Mike over klaagde hoorde erbij.
Na 'n Paracetamol zakte de koorts en Mike voelde zich weer prima.
Dengue of geen dengue, reactie op pillen of niet, het bleef toch 'n kwestie van afwachten.
Ik had al gelezen dat voor dengue geen medicijn bestaat, er geen uitsluitende test voor is en dat als hij het had nu op z'n retour moest zijn.
We besloten om onze dag er niet erdoor te laten vergallen, wat we nu nog meepakken
neemt niemand ons meer af. In het geval dat het Dengue zou zijn verloopt het deze keer
zonder al te veel problemen maar onze reisplannen voor de toekomst komen er wel mee op de tocht te staan. Vandaar de beslissing om eerst te gaan genieten en na afloop van de dag
eens een arts op te zoeken
En zo gingen we op wegt naar de tijgertempel met 'n Songthaew die we op straat hadden aangehouden. De chauffeur zou ons er heen brengen en daar de rest van de middag blijven wachten totdat we weer terug naar ons guesthouse wilde.
Tsja, wat moet ik zeggen over de Tigertempel....ook dit maak je nooit meer mee.
We hebben met de tijgers aan de riem gewandeld om ze naar de canyon te brengen alsof we 'n hond uit lieten. We hebben ze mogen aaien en zijn met ze op de foto's geweest, het was heel indrukwekkend. Jeroen bleef op gepaste afstand en weigerde bij ze in de buurt te komen. Toen 'n Thaise vroeg of hij ook met 'n tijger wilde wandelen en op de foto wilde, zei ik tegen haar "No, he don't want that....he only feeds his children to the tigers!"
Mike, tes en ik kregen de kans om drie kwartier te mogen spelen met de welpen van een paar maanden oud, waarna we ze ook 'n flesje pap mochten geven. We hebben dit met beide handen aangegrepen, deze kans kregen we nooit meer.
Wat was dit geweldig, het ontroerde me tot in het diepst van me ziel.
Ze sprongen bovenop ons om met ons te spelen, tuimelde over ons heen en haalde in een stuk door kattekwaad uit. Vaak ging het onder luid gegrom en beten ze je speels in je armen. Maar welp of geen welp je arm verdween dan wel in hun bek. Dit waren toch wel hele grote poezepluizen.
Na afloop mochten we ze de fles geven. Wat er toen door me heen ging zal ik nooit onder woorden kunnen brengen. In je armen komen ze ineens helemaal tot rust en genieten ze als 'n baby zo intens van hun flesje zodat hun oogjes helemaal wegdraaide van genot.
Toen jeroen na afloop vroeg hoe het geweest was kon ik even geen woord uitbrengen, zo had het me ontroerd. Alleen al de gezichten van Mike en Tes, tijdens het spelen en voeden
van die welpen waren al goud waard.
Ook deze ervaring vergeten we van ons levensdagen niet meer.
Op de terugweg wederom genoten van het straatbeeld onderweg maar ondertussen realiserend dat we nu weer even met beide benen op de grond moesten komen....
We moesten Mike toch echt laten onderzoeken want op deze manier zou hij door de uitslag niet eens het vliegtuig in komen.
Maar hoe lullig het ook klinkt, we hebben dolle pret gehad.
Het begon al goed, toen 'n brommertaxi met zijspan die we al eerder ontmoet hadden ( hij noemde zichzelf Mr. Duck) ons bij de kliniek afzette. We liepen naar binnen en melde ons bij de balie. Hun engels was slecht en vroegen ons iets waar we niet goed wijs uit konden.
We wezen naar Mike dat het om hem ging waarop ze acher de balie begonnen te gniffelen.
Ineens werd ons duidelijk waarom, toen 'n zuster 'n gebaar van een dikke buik maakte en vroeg: "Baby" en vervolgens lachend naar Mike wees.
Die koekenbakker had ons bij een zwangerschaps en geboorte kliniek afgezet.
We lagen finaal in 'n scheur en alle hoogzwangere dames in de wachtkamer keken ons bevreemd na. We moesten twee deuren verderop zijn! Al lachend kwamen we daar weer binnen, melde Mike aan en lagen vervolgens weer in een deuk toen een Thaise door de wachtkamer schalde op de inmiddels overbekende Thaise wijze "Miekie". Het kwam er echt dolkomisch uit.
Na wat testjes kon de arts niet met zekerheid zeggen of het nu wel of geen Dengue was maar het leek er wel op. We moesten naar het lap.
Nou dat was wel even 'n tour, want dat was toch wel 'n eindje weg.
In eerste instantie geen taxi, geen Songthaew of brommer met zijspan te bekennen dus maar lopen.
We wisten niet waar we heen moesten en besloten de weg te vragen op het politiebureau waar we langs kwamen. Nou ja bureau....in de meest letterlijke zin van het woord dan.
Het was een kleine ruimte met in het midden inderdaad een bureau waarvoor al snurkend
de enige aanwezige agent met de kop achterover in de stoel lag te slapen.
Na een paar keer roepen kwam hij pas bij z'n positieve.....notabene beveiligd met een dik kogelvrij vest. Hilarisch, wat een land.
Uiteindelijk hebben we toch nog een songthaew kunnen bemachtigen want van de slaperige agent werden we niet veel wijzer.
Toen de chauffeur ons afzette en ons het lap wees liepen we er meerdere malen voorbij
zonder maar enig lab te kunnen ontdekken. 'n Aardige Thaise dame schoot ons te hulp en bracht ons erheen. Nu werd het ons duidelijk waarom we het lab niet als dusdanig hadden herkend, het lab had geen voorgevel en had de uitstraling van een garage.
Je stond waarempel meteen in de wachtruimte, aan weerzijden stoelen met in het midden.........jawel, de auto van de laborant strak tegen z'n bureau aangereden.
Tsja, dat maakt toch wel weer dat we telkens weer al lachend van de ene verbazing in de andere rollen. Dit verzin je gewoon niet. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het er
zeer steriel en keurig uitzag, niks mis mee,maar die auto blijft voor ons nuchtere hollanders
toch erg bizar.
Maar ja, zo stond ik al klaar met onze in nederland aangeschafte steriele naalden, bleek dit nergens voor nodig te zijn. Enkel wat bloed dmv een prikje in Mike's vinger was voldoende, met een keurig nieuw steriel prikpennetje van meneer de laborant zelf.
Uitgebreid werd het bloed van Mike getest met moderne apparatuur terwijl wij er met de neus bovenop zaten, aparte gewaarwording. De prijs helemaal: 70 BHT, nog geen 2 euro.
En daar heeft die beste man zolang voor gestudeerd?
Met de uitslag onder de arm gingen we weer terug naar de kliniek.
Inmiddels weten we nog steeds niet veel meer dan dat Mike mogelijk Dengue heeft.
In ieder geval hebben we een verklaring dat als zijn koorts weg is, hij in ieder geval mag vliegen. Thuis volgen de rest van de onderzoeken om deze diagnose duidelijk te krijgen
Vooralsnog gaat het met Mike verder goed afgezien van zijn uitslag. Z'n koorts was vanmorgen gelukkig weg, nu maar hopen op een possitieve uitslag thuis.
Hoe dan ook, nog steeds genieten we met volle teugen van onze droomvakantie en zitten niet bij de pakken neer. Dit nemen ze ons nooit meer af.