Een bewogen dagje
Blijf op de hoogte en volg Familie
07 Augustus 2012 | Thailand, Kanchanaburi
Na 's morgens op ons gemak de spullen wederom te hebben ingepakt en lekker te hebben ontbeten zijn we op de aanwijzingen van de vrouw van Mr. Tee naar de apentempel gewandeld. Van de tempel hebben we weinig gezien, verderop stond 'n onafgemaakt bouwwerk wat ooit misschien 'n tempel zou moeten worden, maar apen waren er in overvloed.
Vooraan stond een vrouwtje allerlei soorten fruit en pinda's te verkopen.
We hebben meteen 'n hele bult ingeslagen en meteen sprongen de apen om ons heen, de kids wisten niet wat ze overkwam.
Het gemak waarmee de Makaken de vruchten openden, werkelijk amusant om te zien.
Wat nog amusanter was, was de manier waarop Jeroen het fruit van zich afgooide zodra 'n aap hem naderde. Op mijn commentaar dat hij rustiger aan moest doen omdat ik anders geen foto's kon maken riep hij verhit dat ik naar de kl*te kon lopen, hij had het er niet op. Terwijl als je ze het fruit gewoon met je hand aanreikte, ze het voorzichtig met
hun handjes aanpakte. Jeroentje was wederom niet te overtuigen, vooral niet toen blijkbaar de leider van de hele bende in de gaten kreeg dat Jeroen het fruit verdeelde onder ons. Meteen hing hij angstvallig zijn taak aan de wilgen toen opperwinnetoe heel even zijn tanden liet zien om indruk te maken. Op de Jeroen z'n bekende wijze ging hij vervolgens 'n hele preek tegen die aap aan het houden maar droop vervolgens wel af.
Net toen Jeroen gauw naar achteren schoot, kreeg hij bijna 'n kokosnoot in z'n nek die 'n andere aap naar beneden gooide en er vervolgens ook meteen 'n paar apen naar beneden vielen. We lagen in een deuk.
Toen er een aap op Tes afkwam en Jeroentje in de stress schoot, zeiden we tegen haar dat ze pinda's naar de aap moest gooien. Tes vatte het nogal letterlijk op en gooide het gehele in plastic verpakte zakje pinda´s, naar de aap. Gelukkig was de aap zo intelligent dat hij
zonder na te denken in een oogwenk de verpakking met z´n vingers opende en een voor een de pinda´s in z´n giegeltje liet glijden.
Ondertussen werd er net zoals 15 jaar geleden bij mij 'n tasje fruit uit mijn handen gegrist terwijl ik druk doende was om foto's te maken. Ik trok verwoed het tasje met fotomateriaal terug, verstandig of niet, ik won wel de strijd.
Na terugkomst hebben we even lekker geluncht om vervolgens samen met Mr. Tee te gaan
tuben. Nou dat werd ook weer een verhaal apart.
Ipv ´n beetje rustig dobberen was het af en toe flink aanpoten om in de harde stroming niet tussen alle boomwortels, bamboe en het overhangend tropisch groen van de oevers te geraken. De kids gierde het uit, ze vonden het geweldig. Bij ´n kleinde afdaling sloeg Mike met band en al om en dreef zijn band weg die verderop door Mr. Tee werd opgevangen.
Ik wilde op Mike wachten en hield me met veel moeite tegen aan een steen in het water totdat iets in mijn vinger beet en niet los wilde laten.
Ik wist echt even niet wat me overkwam, trok geschrokken mijn hand terug en zag een ronde afdruk van allemaal kleine tandjes.
Verbouwereerd riep ik dat iets me had gebeten waarop Mr. Tee kei hard begon te lachen
en riep Phiranja, Phiranja.
Hij vertelde lachend dat er kleine dikke visjes in de rivier zwommen die beten zodra je niet
bewoog. Het snuutje van Mike daar in de rivier zal ik nooit vergeten, met zijn pas net overwonnen vissenfobie. Ik plaste zowat in m´n broek van het lachen toen hij me toeriep
``en jullie maar zeggen dat vissen niks doen, nou ik zie het!!!`` Hij kreeg zowat de stille stuip toen ook hij vervolgens tot twee keer toe in z´n enkels werd gebeten.
Gelukkig kon hij er door alles wel vreselijk om lachen maar jeroen stond het tafereel te aanschouwen alsof we van de pot waren gepleurd.Toen we verderop in de rivier moesten wachten omdat de kids samen met Mr. tee aan de lianen over de rivier heen slingerde stond ik als ´n halve zool heen en weer te huppen in het water om maar in beweging te blijven. Jeroen vond dat ik me niet zo aan moest stellen want hij geloofde er geen klap van. Toen we weer verder gingen in onze banden van de rivier af
hoorde we achter ons ineens ´n brul. Toen we achterom keken zagen we Jeroen geschrokken zijn been vast houden om zijn teen te bekijken. ``THEY BIT ME !!!!!!``
Dat was natuurlijk lachen gieren brullen, met z´n allen kwamen we niet meer bij wat even later nog eens verergerd werd doordat mijn band onder mij vandaan vloog omdat deze op een punt van een grote tak stootte en volledig openscheurde.
Ik kreeg de band van Mr. Tee en hij ging samen met Mike op de band verder.
Op de terugweg zaten we met hem samen achterin de pick up op de zijbanken toen na een hobbel en een harde klap we met z´n allen op de grond van de bak vielen, de bank brak af.
Tsja, we hadden pret voor tien, het was ook een vakantie ook.
Toen we terugkwamen, holderdebolder ons even opfrissen op de kamer bij de rivier, die we deze middag mochten gebruiken nu we onze eigen boomhut kwijt waren, om vervolgens op tijd te zijn voor de mini-van naar Surat Thani. Daar werd ons weer even duidelijk wat ’n maf land het toch is.
In totaal konden er 12 personen in maar ons inziens was dat gods onmogelijk. Twee Nederlandse meiden
wisten ons te vertellen dat dat hier totaal geen probleem was, de vorige keer hadden ze met alle bagage op schoot gezeten tot aan het plafond.
En inderdaad, telkens werden er bij ’n halte nog ’n paar bij gepropt en zaten we met de bagage op schoot. Toen er werkelijk niks of niemand meer bij kon en er toch weer voor ’n passagier gestopt werd, keken we met z’n allen elkaar aan,van wat nu weer?
Er werd ’n houten plankje tevoorschijn getoverd en werd gebruikt ter overbrugging van het looppad. Twee personen aan weerszijden van het looppad moesten hun billen optillen en konden daarna weer lekker gaan zitten, de nieuwe passagier had nu ook ’n zitplaats. Even daarna werd weer net zo vrolijk
gestopt en moesten we zelfs onze stoelen gaan delen. Met z’n allen hebben we er met stijgende verbazing smakelijk om gelachen, wat een land!
Onderweg was je inmiddels al lang niet meer verbaasd als je ’n pick-up tegenkwam die zeker ’n meter of 4 hoog was opgestapeld met bagage, alles bijeengehouden door zeil en touwen, met daar bovenop doodleuk ’n kereltje die al rijdend van links naar rechts schommelde op de hoge toren van bagage.
Aangekomen in Surat Thani hadden we zo’n 2,5 uur de tijd voordat we per trein vertrokken naar Rachaburi.
Mike voelde zich vanaf de avond van te voren niet helemaal top maar het laatste uur werd dit steeds erger. Hij gloeide behoorlijk en was misselijk en duizelig. Hij was bij het meer behoorlijk verbrand en Jeroen gooide het hierop plus het feit dat we behoorlijk op en neer waren gehutseld in de mini-van en ook dacht dat hij wagenziek was.
Ik durfde het er niet op te gokken aangezien hij in Chiang Mai net zoals ik over z’n hele lijf was gestoken door de muggen, wilde ik liever het zekere voor het onzekere nemen. Eenmaal onderweg konden we niks
meer als hij steeds zieker zou worden. Bij navraag in ’n soort backpackers lunchroom wees een vriendelijke Thai ons op een ziekenhuis ’n paar deuren verderop, dat was mazzel hebben.
Eenmaal in het ziekenhuis, de situatie meteen uitgelegd en gezegd dat we over ’n uur al zouden vertrekken, zodat we wat meer speling zouden hebben.
Ongelooflijk maar we werden daardoor meteen geholpen, alle wachtende Thai ten spijt.
Malaria of Denque werd meteen uitgesloten en hij bleek een of andere infectie te hebben opgelopen.
Jeroen opperde om de zorgverzekering te bellen maar dan zouden we al ’n bult aan belkosten kwijt zijn, we besloten af te wachten.
Maar goed ook. Mike kreeg ’n hele zwik medicijnen mee, tegen de koorts en pijn, maagbeschermers voor tijdens de maaltijden en iets om de infectie te lijf te gaan.
Toen we mochten afrekenen moesten we voor het consult én de hele mikmak aan pillen 95 Baht betalen, ’n goeie 2,5 euro!
Daarna maar gauw even ’n hapje gaan eten bij de Lunchroom waar we eerder de weg naar het ziekenhuis hadden gevraagd. Toen we wilden gaan zitten aan de enige plek die nog vrij was, de bar met wat krukken kwam het personeel meteen in actie.
Schijnbaar hadden ze onthouden dat Mike ziek was en er werden meteen driftig ‘wat mensen verplaatst zodat wij gewoon aan een tafel plaats konden nemen, ongelooflijk.
Na ’n uurtje bleken de pillen goed z’n werk te doen, Mike knapte ziender ogen op.
Nu konden we met een gerust hart aan onze reis beginnen.
De treinreis is prima verlopen en kwamen om 04.15 aan in Rachaburi. De conducteur kwam even van te voren netjes even kijken of we wakker waren om ons even naderhand te waarschuwen dat we d’r waren.
Eenmaal voet gezet te hebben in Rachaburi, stonden we even duppig te kijken.
Het beloofde busstation, door de Vlamingen, aan de overkant van de weg was nergens te bekennen.
Het was uitgestorven op straat! ’n Straatveger vertelde ons dat het toch wel ’n behoorlijk eind lopen was en aangezien er nog geen taxi of niks te bekennen was besloten we maar vast die kant op te lopen.
Meteen kwam er ’n vriendelijke Thai op ons of met zijn krakkemikke brommertje met zijspan en vroeg waar we zijn moesten. Hij sprak geen woord engels maar met handen en voeten kwamen we een heel eind. Hij gebaarde dat hij ons wel zou brengen. Jeroen achterop en ik met de kids en bagage in de zijspan, het geeft wel sjeu aan je vakantie.
De beste man zette ons af voor ‘n 7/11 (supermarkt) wat in de verste verte niet leek op een busstation maar hij gebaarde dat hier wel degelijk de bus kwam, maar pas rond 06.00.
’n Stelletje dames die hun kraampje alweer ijverig aan het opbouwen waren, maakte ons duidelijk dat hun wel in de gaten hielden wanneer de bus er aan kwam.
Om 05.15 kwam de aardige brommerthai met zijspan weer haastig aanrijden om ons te waarschuwen dat de bus er al aankwam. En ja hoor, zodra de bus eraan kwam sprong de Thaise dame gauw de straat op om de bus tegen te houden zodat wij in konden stappen.
Telkens blijven we er ons toch over verbazen hoe behulpzaam het Thaise volk is.
Eenmaal in de bus hebben we ons zitten te vergapen hoe het straatbeeld in alle vroegte tot leven kwam.
Om 06.00 zagen de straatmarkten al zwart van de locoale bevolking, druk werd er overal gekookt, talloze monniken waren al op pad voor voedsel. Hun grote bedelnappen werden gul gevuld door winkeliers, eetkraampjes en voorbijgaande passanten.
Door het fanatieke Boeddhisme in Thailand geloofd het volk er heilig in dat wie goed doet, goed ontmoet.
Inmiddels zat onze bus volgepropt met scholieren in uniform ipv kippen. Het is echt verbijsterend hoe vroeg iedereen hier in de weer is tot ’s avonds laat. Ik vraag me serieus af wanneer ze slapen.
Eenmaal in Kanchanaburi aangekomen rolden we van de bus direct in een op ons afschietende Song thaew taxi die ons naar ons guesthouse bracht.
En nu zit ik mijn verslag ijverig te tikken op onze oogverblindende kamer met uitzicht op de rivier met zwembad, dakterras, en alle luxe die je je maar kan bedenken.
We kwamen om 07.00 uur aan en konden waarempel meteen op onze kamer, hebben lekker een ontbijtje genuttigd en de kids hebben al een lekkere duik in het zwembad genomen.
En Mike…met Mike gaat het gelukkig weer goed, en dat voor 2,5 euro.
Vandaag een dagje rust, morgen naar de tijgertempel of de Erawanwatervallen, we zien wel.
-
08 Augustus 2012 - 16:50
Eus:
Hoi hoi,
Wat een reis zeg. Ongelooflijk. Gelukkig gaet het met mike weer wat beter.
ik ben zo benieuwd naar jullie verhalen als jullie thuis komen. Heerlijk om de verhalen nu te lezen maar il zie zo graag rie gezichten erbij.
Geniet nog ff van de laatste dagen en tot gauw.
Hele dikke kus van Eus xxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley