Tampons in de jungle

Vandaag naar de Erawanwatervallen geweest.
Gelukkig was de koorts van Mike vanmorgen verdwenen en z'n uitslag lijkt ook iets of wat minder te worden, dus stond niets ons in de weg om ook de laatste dag van ons programma te gaan beleven.
Na een uur rijden in de door ons gehuurde songthaew, kwamen we aan in een prachtig natuurgebied met 'n 7-etage's tellende waterval.
Vandaag zou het er om spannen of Mike zijn vissenfobie had overwonnnen want deze waterval staat bekend om zijn velen tenenknabbelende vissen.
Aangekomen bij het water vertrok zijn bekkie en riep meteen "de groeten !!!! Weet je wel hoe groot die vissen zijn?" Ik zei lachend tegen hem dat dat klopte maar beloofde dat deze echt niet beten, maar was van de week natuurlijk met ons piranha avontuur al mn geloofwaardigheid verloren.
Eerlijkheidshalve moest ik bekennen dat ik ze ook wel heel groot vond en het idee dat ik eerst door die zwerm vissen heen moest die zich op de een of andere manier langs de kanten verzamelden, stond me ook niet zo aan.
Dapper ging ik in het water staan om me niet te laten kennen maar toen 'n hele zwerm meteen driftig aan m'n voeten begon te knabbelen brak ik mn nek om weer uit het water te komen.
Dat was natuurlijk weer lachen gieren brullen maar had Mike inmiddels wel zover dat als ik
er toch doorheen zou gaan hij ook achter me aan zou komen om naar de waterval te zwemmen.
Ik moet zeggen dat het grensverleggend was. Ik ben op zich niet bang voor vissen maar om vrijwillig tussen die jakkemeiners door te zwemmen was toch wel 'n heel ander verhaal.
Uiteindelijk heb ik de sprong gewaagd en ben gaan zwemmen alsof mijn leven er van afhing om
bij de waterval te komen. En Mike....die kwam zoals beloofd dapper achter me aan, al schreeuwend en lachend maar hij deed het wel. Ik was trots op hem, na die bijtende vissen bij Khao Sok had ik het echt niet meer verwacht.
Zoals ik van te voren gelezen had waren er inderdaad ook apen. En niet zomaar een paar, het krioelde ervan. Dat is toch het ultieme tropische gevoel. Je begeven in het turquoise water
bij 'n waterval temidden van het tropisch groen waar de apen van tak naar tak schieten.
Af en toe was er opschudding langs de kant, dan wist een of andere aap weer iets lekkers van een nietsvermoedende toerist te bemachtigen. Zo schoot er een aap boven ons hoofd met een bus Pringless in z'n hand.
Na dat we waren uitgezwommen besloten we om de waterval te laten voor wat ie was en niet helemaal tot laag 7 te klimmen , maar juist wat lager te blijven om een rustig plekje op te zoeken waar we op ons gemak letterlijk en figuurlijk aapjes konden kijken.
En zo hebben we een paar uur gezeten. Mike, Tes en ik genoten met volle teugen en konden er geen genoeg van krijgen maar Jeroen had het er niet zo op. Op afstand vind hij het allemaal
voor even wel leuk maar op deze manier had hij het er niet zo op.
Angstvallig hield ik de tas gesloten, wetende dat anders meteen de inhoud door de apen geroofd zou worden. Toen ik echter de muggenmelk uit het medicijnendoosje wilde halen en de tas gauw wilde dicht maken was het te laat.
Opperwinnetoe onder de apen kreeg de open tas in de gaten en kwam als een speer op me af.
Net op tijd wist ik de tas te sluiten maar in een flits wist de hondsbrutale aap het doosje te bemachtigen. Ik besefde natuurlijk wel degelijk de ernst van de situatie want alle medicijnen e.d zaten er in maar door de hele hilarische situatie kreeg ik ook finaal de slappe lach, samen met de kinderen. Daar zat de aap dan, boven ons hoofd in de bomen het doosje vakkundig te bestuderen en zonder al te veel moeite lukte het hem helaas om het doosje te openen.
Toen was het hek helemaal van de dam. Door alle in het rond vliegende spullen waren we in 'n vloek en 'n zucht omringt door tientallen apen die uit het niets op de buit afschoten waardoor
Jeroen volledig uit z'n plaat ging en boos met het angstzweet dik op z'n gezicht niet wist waar hij het zoeken moest terwijl ik het juist in m'n broek deed van het lachen, ondertussen waren we verwoed bezig om aale spullen bij elkaar te sprokkelen. Toen ook de tampons en de inlegkruisjes ontdekt werden door de apen,hielden ik en de kinderen het helemaal niet meer droog.
'n Aap zat verheugd de tampons te openen en liet deze trots aan een ander zien. Nadat hij er even aan soebelde trok deze een vies gezicht en liet hem vallen. En zo stonden we daar, in de jungle, tenmidden van de apen met naar beneden vallende tampons, neerdwarrelende inlegkruisjes en alle andere mogelijke toei terwijl de kids en ik behoedzaam maar finaal in een scheur, de spullen in veiligheid probeerde te brengen terwijl Jeroen steeds kwaaier werd
en het dun in z'n broek deed.
Toen ze aan de medicijnen wilde beginnen was Tes zo helder om ze een open zakje chips toe te gooien in de hoop dat ze dan de medicijnen weg zouden gooien. Het werkte, prompt lieten ze de medicijnen los en schoten op de chips af en ons jeroentje nam toen verhit definitief de benen en ging veilig verderop staan. De rest van de medicijnen, Betadine, zalfjes, tampons en inlegkruisjes bij elkaar gesprokkeld en in veiligheid gebracht terwijl de apen zich zaten te verheerlijken aan onze chips.
Uiteraard niet goed voor ze maar toch altijd beter dan dat ze de medicijnen op zouden eten, dat wil je niet op je geweten hebben.
De kids en ik hebben nog lang na gelachen over ons laatste avontuur, Jeroentje iets minder.
Tsja, en zo was ook de afsluiting van onze vakantie toch ook weer een succes.
Het is een vakantie waar we lang van gedroomd hebben maar nog veel langer over na zullen spreken. Onze droom is geleefd, we hebben genoten.
Morgen weer terug richting Bangkok waar we ons laatste hotel hebben vlak in de buurt van de
luchthaven.
Met een voldaan gevoel gaan we terug naar huis, naar zoals m'n moeder al zei, onze eigen mini-jungle.