De eerste dag in Bangkok

Onze eerste dag in Bangkok zit er alweer op. Het is geweldig.
De kids zie je genieten van alle indrukken, ze komen ogen te kort.
Bangkok is een metropool van kleuren, geuren, voorbij scheurende tuktuk's en streetvendors. Overal waar je kijkt staan kleine eetstalletjes, vaak als 'n kluitje op elkaar.
Je moet je er vaak gewoon 'n weg door banen. Op de stoepen, aan de kant van de weg, het maakt niks uit, alles kan. Soms zie je ineens iemand de afwas doen al zittend op de stoep
met de teiltjes sop op de straat. Het blijft een bijzondere gewaarwording.
De meest uiteenlopende geuren van allerlei gerechten komen je tegemoet, je krijgt er honger van.
Toen wij 15 jaar geleden de eerste keer in Thailand waren, kwamen we niet verder dan de
luxe hotelrestaurants met hun prachtige buffetten maar veelal volledig afgestemd op de
toeristen met hun andere eetgewoontes. We hebben prima gegeten maar inmiddels zijn we
erachter dat ons daarmee ook veel is ontgaan.
Destijds durfde je hier op straat je niet te wagen aan al die zogenaamde lekkernijen uit angst
ziek te worden. Pure onwetendheid. Wil je het "echte" Thailand ervaren moet je zelfs, net
als de Thai zelf, op straat eten. Kwaliteit is uitstekend, in de meeste gevallen zelfs beter dan in de restaurants en vele malen goedkoper.
Gisteravond hebben we het even gelaten voor wat het was omdat we er op dat moment
de voorkeur aan gaven om wat luxer te zitten, de lange reis was ons natuurlijk niet in de koude
kleren gaan zitten. Maar het eten kon niet tippen aan wat we vandaag her en der geproefd
hebben. Saté voor 5 tot 10 bath(13-26 eurocent) per stokje, maar waar je je vingers bij aflikt.
Sausje is compleet overbodig, nog nooit nooit zulke lekkere sate gehad.
Soms is het wel ondefinieerbaar, zodra ze het verzuimen om er in het engels bij te vermelden wat het is, kom je met de Thaise teksen niet erg ver.
Zo dachten we vanmiddag gebakken banaantjes te kopen, bleken het 'n soort gefrituurde vishapjes te zijn. Zo liepen we op straat te smikkelen van 'n zakje vol met vishapjes, aangevuld met pikant gemarineerde komkommertjes en bijbehorend sausje. En dat voor 20 baht!
Er is nog zoveel wat we willen proeven, zo gaan we vanavond aan de Phad Thai, ik ben benieuwd. Maar waar ik nog veel benieuwder naar ben is hoe die inwoners zo slank blijven.
Hier wil je toch alleen maar blijven eten !!!!

Vanmorgen eens lekker uitgeslapen tot half 11 en tegen twaalven gingen we eerst eens op pad
voor treintickets voor de slaaptrein naar Chiang Mai. Tevergeefs, helemaal volgeboekt.
We konden alleen zaterdag de middagtrein nemen maar dan zouden we de Chatuchak markt moeten missen of anders zouden we zondag pas moeten vertrekken.
Uiteindelijk hebben we maar voor de bus gekozen.We vertrekken dan zaterdag om 18.00 en komen de volgende ochtend om 6.00 uur aan in Chiang Mai.
Bijkomend voordeel is dat het 1200 bath scheelt en dat het 'n stuk sneller gaat dan de trein in Thailand maar toch waren we liever met de trein gegaan, schijnt 'n ervaring op zich te zijn.
Daarna hebben we op ons gemak even geluncht om ons vervolgens richting Grand palace te
begeven per Tuktuk.
Van te voren waren we in de lobby van ons hotel 'n collega van jeroen tegengekomen, ongelooflijk toch, zover van huis en dan gewoon bekende tegenkomen.
Deze wist ons te vertellen dat 'n rit zo'n 100 baht zou kosten, maar dat hij en z'n vriendin het was gelukt voor 50 Baht. Nadeel was alleen dat ze de reis om de wereld moesten maken via allerhande winkeltjes waar de bestuurder dan z'n commissie op streek.
Ik was hier al van op de hoogte. Je moet van te voren duidelijk zeggen "NO SHOPPING"
Dat ik m'n huiswerk goed had gedaan werd later wel duidelijk toen we stonden te onderhandelen met 'n tuktukchauffeur. Toen deze ons vertelde dat the grand palace
tussen de middag gesloten was wou Jeroen de plannen al wijzigen.
Ik liet me niet van de wijs brengen want dit is 'n veel gebruikte tactiek om je dan alsnog langs allerlei commissiewinkeltjes te brengen. Ik kapte het verhaal dus meteen af en liep op de volgende tuktuk af, Jeroen volgde verbijsterd.
Hij is op dat soort momenten zó blij met mij, maar niet heus haha. Maar het resulteert er wel in dat ik toch m'n zin krijg, voor 50 baht zonder commissie onzin naar de grand palace. Gewoon
weglopen, tuktuk's genoeg.
Aangekomen bij de Grand palace direct onze plannen gewijzigd. Omdat je niet naar binnen mag zonder bedekte armen en benen, kun je daar gepaste kledij lenen maar wat een drukte zeg.
Ik weet niet hoelang in de rij voor 'n onflateus gewaad. We besloten om het maar uit te stellen tot morgen en nemen zelf wel iets bedekts mee.
Op naar de rivier op zoek naar 'n longtailboot voor 'n tocht over de klongs.
Eenmaal aangekomen natuurlijk weer flink onderhandelen. 3ooo Baht voor 'n tocht van 1 uur.
Toen we uiteindelijk gedaald waren naar 1500 Baht was jeroen al dik tevreden.
Doordat ik stellig het aanbod afsloeg en wegliep kwamen ze ons achterna.
1000 Baht voor 1,5 uur, daarmee was ik tevreden.
Mike en Tes waren verbijsterd over alles wat ze zagen, ze keken hun ogen uit.
Al snel kwam het besef hoe goed ze het thuis hadden, wat 'n armoede. Tes vroeg verbijsterd
hoe het mogelijk was dat mensen zo konden wonen.
Mooi, doel geslaagd.
Op en langs de oevers van de rivier en al zijn klongs/ kanalen, overal houten vervallen paalwoningen. Hier en daar kwamen we 'n dames tegen die in hun bootje allerlei waren aanboden, heel bijzonder.
Maar ook hier weer, ontkwamen we niet aan de regen! Met bakken viel het uit de lucht, in onze longtailboot met overkapping was er niet meer aan te ontsnappen.
In de moeson, alleen buien na vijfen ??? Ammahoela !!! Tot aan onze onderbroek waren doorweekt.
Zelfs toen we onder 'n brug gingen schuilen was er geen redden aan. We hebben er smakelijk om gelachen, Europa verruild voor het verre Azië en kijk ons daar nou.... Kapitein spleetoog deed er een schepje boven op en begon heel hard te roepen, TYFOON TYFOON!!!
Tsja en toch.........hier is het toch anders. Zelfs tijdens de enorme hoosbui verliest Thailand z'n charme niet. Het had wel iets.
Opa die in z'n bootje z'n kleindochter in uniform uit school had gehaald, schuilend onder haar parapluutje temidden van 'n hele voorraad levensmiddelen en peddelde alsof zijn leven ervan afhing. Toen we later weer op vaste bodem waren liep de halve thaise bevolking gewoon met plastic tasjes op z'n hoofd, oren door de handvaten, echt hilarisch. Al soppend op onze slippers door de ondergelopen straten keken we onze ogen uit. Op ons dooie gemak sloften we richting
hotel, natter kon immers niet meer en we vermaakten ons prima. Goed voorbeeld deed trouwens volgen, ik knoopte ook maar een plastic toetje om mijn camera want deze was
immers erg nat geworden, dwars door de rugtas heen en nu kon ik tenminste ongestoord verder fotograferen. Mijn man en kinderen waren hier vaak wat minder blij mee, vonden het af en toe genant vooral toen 'n kindje onder de kraam van z'n moeder schuilde voor de regen en ik er op mijn huken bij kroop om dit tafereeltje vast te leggen.
Ik knik 'n keer vriendelijk en geef ze mijn allerliefste glimlach en loop weer verder, kan mij het schelen. Toen ik trouwens 'n paar servetjes voor het afdrogen van mijn camera uit het houdertje pakte, op de tafel van een Thai's stelletje die daar in de buitenlucht aan het eten waren, kreeg mijn dochter zelf de beroerte.
Tsja, het is een verzopen camera of even 'n vreemde blik van een of anders Thai's stelletje trotseren die ik van m'n levensdagen niet meer zie. Je moet toch iets als er zelfs geen droge punt meer aan je onderbroek zit.
Tegen zevenen hebben we ons in het hotel even gedroogd en omgekleed om daarna met tuktuk
naar Patpong Nightmarked te gaan want zoonlief, ja jullie lezen het goed, zoonlief wilde shoppen. Thuis moet ik hem de winkels in knuppelen maar nu ging hij vrijwillig.
Schijnbaar had ik een gevoelige snaar geraakt door hem toen we nog thuis waren, te vertellen dat alles daar spotgoedkoop is. Bij alles wat hij in Nederland wilde kopen, zei ik dat hij beter kon wachten en de centjes beter voor Thailand kon bewaren.
Hij heeft z'n eigen dan ook 'n bult gewerkt bij moeders in de trimsalon, om maar zoveel mogelijk geld bij elkaar te sparen voor onze grote reis.
Nou, de rit er naar toe zal Mike niet handig meer vergeten maar wij ook niet.
Het was echt 'n dodemans rit. De tuktukthai scheurde echt rakelings langs alles af, terwijl dat kreng alle kanten heen zwabberde. Ik durfde niks te zeggen om de kids niet de stuipen op het lijf te jagen en kneep stiekem Jeroens arm fijn. Alle angst was in een klap verdwenen toen
Mike de beste snelheidsmongool in z'n paniek voor Homo uitschold en de man hem vriendelijk
toelachte in z'n achteruitkijk spiegeltje. Hij had gelukkig geen flauw idee waar Mike hem voor uit had gemaakt en het verdiend niet de schoonheidsprijs maar wij kwamen echt werkelijk niet meer bij van het lachen. De paniek straalde van Mike's snuut af en werd daarom ook nog half pissig op ons dat wij zo moesten lachen terwijl hij in z'n box scheet zoals hij het zelf plastisch verwoorde.
We hebben de rit gelukkig overleefd en van het shoppen op Patpong werden de kids helemaal vrolijk. De ooh zo gewilde "Beats" (populaire hoofdtelefoon met geweldig geluid maar met 'n nog geweldigere prijs, begint in Nederland v.a 150 euro) , verkochten ze hier voor 900 Baht.
Na lang onderhandelen en lullen als brugman, hadden we het voor elkaar, twee stuks voor
850 Baht, zo'n 23 euro. Later was Mike helemaal in jubelstemming toen hij 'n G-shock horloge
voor 500 Baht wist te bemachtigen ipv de 1500 die ze er voor vroegen. Thuis kosten die dingen 100 euro dus Mike's dag kon niet meer stuk. Nep of geen nep, in ieder geval niet van echt te onderscheiden.
Later heb ik met de kids nog een Fishspa genomen. 'n Half uurtje met de voeten in een aquarium vol met honderden kleine Gara- Rufa visjes, die met z'n allen aan je voeten beginnen
te knabbelen alsof ze in geen weken te eten hebben gehad. Onze dode huidcellen waren
nu het visvoer. Voor Mike een hele beproeving met zijn vissenfobie en Tes kwam niet meer
bij van het lachen.\
We hebben de dag dus weer zinvol doorgebracht. Het is hier inmiddels alweer 00.40uur.
gauw even het verslag uploaden op waarbenjij.nu en dan gauw m'n mandje in, morgen weer
'n lange dag.