Fietstocht Co van Kessel

Wat een dag! Ik heb er eigenlijk geen woorden voor wat we vandaag gezien hebben. Het was vreselijk indrukwekkend, vaak om stil van te worden.
De fietstocht begon in Chinatown. Voor ons geheel nieuw want daar zijn we de vorige keer niet geweest. Wat een ervaring zeg.
Over Bangkok zeggen ze altijd...you love it or you hate it. Bangkok is erg overweldigend maar Chinatown Bangkok is helemaal een verhaal apart. Op de doorgaande straten is de chaos op straat hier helemaal compleet, de drukte in de rest van Bangkok valt hier echt bij in het niet.
Maar dit is dan ook tevens de charme van hier. Je komt ogen en oren te kort. Aan alle kanten flitsen opgevoerde brommers, tuktuk's en auto's je voorbij. Regels zijn hier helemaal niet meer. Dwars tegen het verkeer in, over de stoepen, kriskras rijdt alles door elkaar heen, van links naar rechts en voor en achteruit. Stoplichten? Wat moet je hiermee?
'n Koffieverkoper die met zijn karretje midden over de straat loopt, het kan allemaal. Jeroen begon hartstochtelijk te lachen toen hij dit zag.
"Moet je bij ons proberen, of ze rijden je voor je sodemieter en zo niet dan schelden ze je wel uit voor bokkelul!!!"
Hier past het gewoon in het straatbeeld evenals torenhoge stapels limonadekratten achterop 'n krakkemikkige brommer. Of tig rollen tapijt achterop 'nzelfde soort brommer, aan weerskanten 2 meter uitstekend, ik vraag me serieus af hoeveel medebestuurders er vandaag niet van de brommer zijn afgeslagen! Waarschijnlijk geen een, op de een of andere onverklaarbare manier lijkt het vreemd genoeg altijd goed te gaan.
Ze rijden met z'n allen alsof ze levensmoe zijn maar schijnbaar heeft Boeddha het goed met ze voor.
Als je hier 'n paar dagen doorbrengt begin je vanzelf te begrijpen waarom er alleen in bangkok al 440 tempels zijn.
Maar ja, wij zijn uiteindelijk niet veel gezonder in de bol want wij gaan fietsen temidden van deze chaos. Geweldig!
Omdat je maar al te goed beseft hoe debiel het er uit ziet in deze chaos je op 'n krakkemikkig fietsje met lieflijk mandje voorop het stuur, in deze wanorde te begeven, fiets je daar met een glimlach van oor tot oor.
Maar dan slaan we ineens in 'n raar haast inzichtbaar zijstraatje in en dan fietsen we gewoon door de huiskamers en keukens van de bewoners, te debiel voor woorden.
Wat er voor ons uitziet als 'n garagebox is de werkplaats en woning voor de gehele familie daar. Je weet echt niet wat je overkomt.
'n Autosloperij als woonkamer, het bed temidden van roestige auto onderdelen, het is meer regel dan uitzondering.
Net als je je verwondert over 'n winkeltje wat tot aan de nok toe vol gepropt staat met de meest uiteenlopende bontgekleurde artikelen, zie je ineens oma daar zitten in haar schommelstoel, met allerlei potten en pannen om haar heen omdat ze druk doende is met het eten voor de rest van de familie.
Zo kwamen we bij, zo dacht ik, 'n garage zonder deur zoals wij deze kennen maar met een verschuifbaar hekwerk ervoor.
Hoor ik ineens iemand vanachter het hek ons gedag zeggen, waarna gastvrij de hekken werden opengeschoven en we werden uitgenodigd om binnen te komen. Verbouwereerd maar ook een beetje beschaamd
schoven we naar binnen. Daar zat 'n chineees omaatje van 89 in haar fauteuil te glimmen van trots. Daar zat ze dan...in 'n smalle kale ruimte zonder voorgevel, met enkel een leren bank, 'n bed en jawel...'n flatscreen tv aan de wand. Dat was haar grote trots.
Ze klopte uitnodigend op de bank naast haar, ik moest bij haar komen zitten, om samen met haar naar de tv te kijken, terwijl ze mijn hand vast hield. Ik had werkelijk de strot vol van ontroering, ik had haar het liefst een dikke knuffel gegeven.
Later hoorden we dat ze vroeger heel arm was geweest maar nu haar familie 'n winkeltje runde waren ze rijk. Voor onze begrippen is het niet te bevatten, maar dit is voor hun rijkdom.
Maar dat is het nu net in Thailand. Mensen leven daar naar onze begrippen in armoede maar niks is minder waar.
Je bent zo arm of zo rijk als je jezelf voelt.
In Thailand kennen ze geen honger, er is voedsel genoeg. De lonen liggen welliswaar erg laag maar het eten kost daar ook relatief niks.
Dit omdat het veelal van eigen bodem komt.
Mensen zijn daar volkomen tevreden met wat ze hebben, daar moest het gros bij ons eens een voorbeeld aan nemen.
De mensen zijn zo vreselijk hartelijk en innemend dat het je hart doet smelten.
Ze zwaaien naar je en roepen je gedag met 'n allesoverheersende vriendelijkheid. Geen spoor van ergernis dat jij je als rijke toerist aan hun leefomstandigheden vergaapt.
Tsja, zoals ik al eerder zei, wat hou ik van dit land, het voelt als thuis.
Maar de tocht heeft ons ook een compleet andere kant van Bangkok laten zien, die zonder wanorde en uitlaatgassen.
Aan de andere kant van de Klongs heerste een serene rust. Je fietst daar temidden van rijstvelden, bananenbomen, citroengrassen, kokosplantage's en noem maar op. Af en toe rijd je even over het terrein van een tempel om vervolgens tussen de was je weer een weg te banen naar het smalle pad waar je zojuist op fietste langs de oever van de rivier. Adembenemend. Kleine kindjes staan je in hun blote billen na te zwaaien, hoe klein ook, het zit er al vroeg in.
Om 18.00 eindigde de tocht. Moe maar voldaan zijn we naar het hotel gegaan. Jeroen en de kids zijn er nog even op uit geweest om iets te eten te halen maar ik had er geen puf meer voor. Ik hou het vandaag voor gezien, ik upload het verslag en ga slapen.
Morgen naar de Chatuchak markt en om 18.00 uur vertrekken met de bus naar Chiang Mai, op naar de volgende etappe van ons avontuur. Morgen waarschijnlijk dus geen verslag maar zondag ga ik mijn best doen om alle belevenissen weer online te zetten.
Tot die tijd, dikke kussen van ons allemaalXXX